ความพ่ายแพ้ของนักฝัน

รู้สึกท้อแท้อย่างบอกไม่ถูก
ความรู้สึกอึดอัด ทำอะไรไม่ได้ค่อยๆ สั่งสมเพิ่มพูนมากขึ้นทีละน้อย
ผมเป็นคนช่างฝัน คิดว่าตัวเองเป็นอย่างนั้นนะ
ผมมักจะฝันอยากให้เกิดโน่นเกิดนี่ ทั้งในชีวิตตนเองและสังคมอยู่เสมอ
และมักจะแบ่งปันฝันให้หลายคนได้รับรู้อยู่เสมอ
หลายปีที่ใช้ชีวิตเป็นนักฝัน
เรียนรู้ที่จะแบ่งฝันให้คนอื่น รวมทั้งรับฝันคนอื่นมาฝันต่อ
ได้เรียนรู้ว่าหากฝันเราใหญ่พอ เราก็จะมีผู้ร่วมฝันจำนวนมาก

ทำงานมาหลายปีค่อยๆ ก่อรูปฝันให้เป็นจริงทีละเล็กทีละน้อย
เรียนรู้และเติบโตกับการลองผิดลองถูก
สนุกกับความล้มเหลวนับไม่ถ้วน
พองโตกับความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ
กระทั่งปัจจุบันมีกลุ่มก้อนของคนที่ฝันคล้ายคลึงกันอยู่กลุ่มหนึ่ง

แต่นั่นเป็นเรื่องที่ผมคิดไปเองหรือเปล่า
ผมคิดไปเองว่าคนอื่นก็เป็นนักฝัน ที่อยากเห็นอะไรๆ ดีขึ้น
พร้อมลงทุนชีวิตที่จะวิ่งตามฝัน
ผมเพ้อฝันว่าคนกลุ่มเล็กๆ ที่ผมอยู่ด้วยนั้นเป็นนักฝันที่มีพลัง

แต่ความจริงก็เปิดเผยให้เห็นโลกอันโหดร้าย
คนกลุ่มที่ผมอยู่ด้วยนั้น
มีความสุขอยู่กับการเฝ้าบอกตัวเองว่าทำอะไรไม่ได้ เพราะเหตุผลต่างๆ สามแสนประการ
มีชีวิตอยู่กับเรื่องราวเดิมๆ ที่ตนเองทำอยู่ แต่พร้อมจะพูดจาด้วยภาษาของนักฝัน
รักความมั่นคงยิ่งกว่าการสร้างสรรค์ รักชีวิตเดิมๆ มากกว่าการเปลี่ยนแปลง
เรียนรู้ที่จะโทษคนอื่นมากกว่าจะเรียนรู้ที่จะทำสิ่งใหม่
โลกที่ความจริงมีอำนาจเหนือความฝันมันโหดร้ายถึงเพียงนี้

ในที่สุดความรู้สึกด้านลบที่ผมพยายามแปรเปลี่ยนให้เป็นพลังด้านบวกก็เอาชนะผมจนได้
ผมกลายเป็นคนแบบนั้นไปด้วยโดยไม่รู้ตัว
นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าพลังของชุมชน ใกล้ชาดกลายเป็นแดง ฯลฯ

ผมพ่ายแพ้ให้แก่"นายพ่ายแพ้"ในตัวเอง "นายชนะ" หลบหายไปในซอกหลืบของความหม่นหมอง
ผมจะทำอย่างไรดี
- ออกจากชุมชนห่วยๆ นี้ไปซะ
- ปลุกพลังตนเองขึ้นมาใหม่ ตามหานายชนะให้เจอ
- เรียนรู้ที่จะทำงานโดยคาดหวังให้น้อยลง เชื่อมั่นในศักยภาพมนุษย์ปัจจุบันให้น้อยลง
- อะไรดีหนอ อะไรดี

อยากเปลี่ยนแปลงโลกแต่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงแม้แต่ชีวิตตนเอง...